Rozdział pierwszy

Allegra wpadła jak burza do swojego mieszkania, tratując po drodze buty, leżące byle jak na korytarzu. Nie obejrzała się jednak na nie, tylko czym prędzej pognała do swojego pokoju, rzuciła torbę na łóżko i klęknęła przed komodą. Otworzyła jedną z szuflad i wyjęła z niej stos dokumentów, które po chwili zaczęła nerwowo przeglądać. Przygryzając dolną wargę, odrzucała niepotrzebne papiery na stos obok siebie, nie zwróciła tez uwagi na to, że właśnie zacięła się kartką. Wszystko było nieistotne dopóki nie znajdzie tego jednego artykułu.

W drzwiach jej sypialni stanęła zwabiona hałasem Lola, która oderwała się od laptopa kilka minut temu i obecnie nie mogła znaleźć sobie zajęcia.

-Mogę jakoś pomóc? – zapytała obrzucając wzrokiem pomieszczenie, wyglądające tak, jakby przeszła tędy trąba powietrzna.

-Jeśli znajdziesz żółtą teczkę z czerwoną gumką, będę Ci wdzięczna do końca życia – oznajmiła Allegra, nie podnosząc wzroku.

Lola uśmiechnęła się pod nosem i weszła niepewnym krokiem do pokoju, by już po chwili klęczeć obok szatynki, przerzucając sterty papierów w poszukiwaniu wspomnianej teczki.

Trzy miesiące minęły odkąd dziewczyny zamieszkały razem, a chociaż różniły się do siebie jak ogień i woda, dogadywały się nadzwyczaj dobrze. Roztrzepana i wiecznie w biegu panna Del Bosque, która wstawała rano i biegła do pracy bez śniadania, by wieczorem najadać się do syta na kolacji z przyjaciółmi, szybko znalazła wspólny język z nieco zamkniętą w sobie panną Falcones. Gdy Allegra pracowała, Lola porządkowała dom, chodziła na zakupy, zwiedzała Madryt sama, bądź w towarzystwie Valerii, czytała, oglądała filmy i czasem rozmawiała z dziadkiem przez telefon. Tradycją stało się, że obie z Allegrą odwiedzały państwa Del Bosque na niedzielnym obiedzie, czasami nawet wpadały na kolację w tygodniu. Wszystko wyglądałoby więc jak najbardziej normalnie, gdyby nie jeden mały szczegół. Lola nie zawarła żadnej znajomości, która wykraczałaby poza rodzinne tereny, jedynymi ludźmi, z którymi utrzymywała kontakt byli Vincente, Valeria, Allegra i Javier. Owszem, poznała dziewczynę tego ostatniego, piękną rzecznik prasową Rafaellę Cabrales, ale blondynka nie przypadła jej do gustu, nie było więc mowy o jakiejkolwiek zażyłości. Krewni dziewczyny podejrzewali, że w nowym miejscu ciężko będzie jej nawiązać jakiekolwiek kontakty, nie mieli jednak pojęcia, że Lola nie spróbuje nawet tego zrobić. Jednak póki co, podchodzili do tej sprawy z cierpliwym dystansem.

-Mam! – krzyk Allegry sprawił, że Lola poderwała głowę jak oparzona, w efekcie uderzając się o ramę łóżka, pod które właśnie zaglądała.

Rozcierając obolałe miejsce, podniosła się powoli, by patrzeć jak szatynka wstaje szybko z kolan i wymachując żółtą teczką, rzuca się w kierunku kuchni. Falcones podążyła za nią, ciekawa całego zamieszania, które rozegrało się przed chwilą w mieszkaniu. Zajęła miejsce na wysokim stołku przy barku i spojrzała pytająco na dziennikarkę, która z dumą wymalowaną na twarzy zaparzała sobie właśnie kawę.

-Czy to jest warte podartych rajstop? – zapytała Lola, uśmiechając się i wskazując najpierw na kolana Allegry, a potem na teczkę leżącą obok.

-Kochana, to jest warte o wiele więcej. Ostateczny dowód w sprawie rozwodowej Xabiego!

Z twarzy panny Falcones powoli zniknął uśmiech, gdy tylko brunetka wymieniła imię piłkarza. Przez bite trzy miesiące Lola nasłuchała się o nim od Allegry, chociaż nigdy nie dane było jej go spotkać. Owszem, wpadł parę razy do ich mieszkania, jednak szczęśliwy zbieg okoliczności sprawiał, że zawsze się z nim mijała. Oczywiście doskonale wiedziała, jak wygląda, przecież w Madrycie nie sposób nie poznać twarzy czołowego gracza Realu, nie zmieniało to jednak faktu, że pod skórką czuła, że jeśli kiedykolwiek go pozna – raczej go nie polubi. Na jej uprzedzenie składało się głównie to, iż bardzo szybko rozgryzła, że panna Del Bosque jest nim najzwyczajniej w świecie zauroczona. Kiedy o nim wspominała, to w samych superlatywach, rzucała wszystko, gdy tylko zadzwonił bo, jak twierdził, nie radził sobie po rozstaniu. A na gust Loli to on najzwyczajniej w świecie Allegrę wykorzystywał.

-Co to za mina? – szatynka zauważyła grymas swojej współlokatorki – Wieczorem wreszcie go poznasz i przekonasz się, że to jeden z najmilszych facetów na Ziemi!

-O nie, nie ma mowy, nie wybieram się na żadną galę, przecież mówiłam…

-Javier przyjeżdża z Barcelony, dawno się nie widzieliście. Daj spokój, Lola, to tylko parę godzin.

-Aż parę godzin! To nie ma sensu, popsuję Wam tylko humory.

-Znam jedną osobę, której humor zależy od Twojego pojawienia się – Allegra spojrzała na dziewczynę stanowczym wzrokiem i uśmiechnęła się tryumfalnie, wiedząc, że już wygrała.

A Lola westchnęła cicho i w myślach przyznała jej rację. Wiedziała ile radości sprawia dziadkowi, gdy rozmawiają przy wspólnych obiadach i kolacjach, że cieszy się z każdego jej smsa i uśmiechu posłanego nad stołem. Jej obecność na gali na pewno sprawiłaby mu wiele radości.

-Dobrze, pójdę. Ale to się wiążę z udostępnieniem mi Twojej szafy, bo nie mam kompletnie nic, w czym mogłabym się tam pojawić.

Szatynka uśmiechnęła się szeroko i kiwnęła ochoczo głową, dopijając ostatnie łyki kawy. Odstawiła kubek do zlewu, jednak ani myślała zmyć go po sobie, bo ledwo spojrzała na zegarek, a już musiała pilnie wychodzić z mieszkania.

-Szperaj do woli! – zakrzyknęła i zgarnęła żółtą teczkę z blatu – Do zobaczenia wieczorem!

Żwawym krokiem popędziła na korytarz, chwilę później trzasnęły drzwi wejściowe, oznajmiając wszem i wobec, że Allegra Del Bosque opuściła mieszkanie. A Lola tylko uśmiechnęła się pod nosem, podwinęła rękawy swojej koszuli i podeszła do zlewu by zmyć kubek po swojej współlokatorce.

***

Po opuszczeniu budynku sądu, Xabi Alonso miał tylko godzinę na doprowadzenie się do porządku i pojawienie na gali, organizowanej z okazji oficjalnego ogłoszenia kadry na mundial w RPA. Znalazł się wśród tych szczęśliwców, którzy zostali wybrani przez trenera Del Bosque do reprezentowania Hiszpanii, jego obecność była więc pożądana. Normalnie pewnie wymówiłby się jakimś zajęciem, ostatnio nie miał humoru na publiczne prezentowanie swojej osoby, jednak dziś wszystko układało się po jego myśli.

Dosłownie przed chwilą sędzia orzekł rozwód pomiędzy nim a Nagore, dodatkowo przyznając Xabiemu pełną opiekę nad synem, przynajmniej do czasu, aż nowy partner jego, byłej już, żony nie oczyści się z zarzutów posiadania narkotyków. To właśnie ten argument był kluczowym w sprawie o opiekę nad Jontxu, a dostarczył go Xabiemu nie kto inny, jak Allegra Del Bosque. Jej dziennikarskie zacięcie i detektywistyczne zapędy doprowadziły do tego, że piłkarz w drodze do domu cały aż promieniał na myśl, że jego ukochany syn wprowadzi się do niego na stałe już za kilka dni. Nie miał pojęcia, jak odwdzięczy się przyjaciółce, ale liczył na to, że będzie jej mógł podziękować podczas gali.

Od razu po wejściu do mieszkania zatelefonował do swoich rodziców, by obwieścić im radosną nowinę, a gdy skończył rozmawiać, natychmiast popędził pod prysznic. Doprowadzenie się do stanu, w którym mógłby pokazać się ludziom zajęło mu zdecydowanie zbyt dużo czasu, dlatego gdy spojrzał na zegarek, zaklął pod nosem i pospiesznie zaczął wkładać garnitur. Wiedział, że będzie dziś pił alkohol, dlatego zawczasu zamówił taksówkę, która pewnie od dobrych kilku minut czekała pod jego domem. Piłkarz ostatni raz rozejrzał się po pomieszczeniu i wyszedł, trzaskając lekko drzwiami.

Całą podróż w taksówce spędził na próbach dodzwonienia się do Allegry, jednak telefon dziewczyny był wyłączony, Xabiemu pozostało więc nagrać się na automatyczną sekretarkę. Gdy wreszcie znalazł się przed budynkiem, w którym miała odbyć się gala, pierwszą znajomą osobą, którą napotkał był Pepe Reina, jego przyjaciel z kadry i z Liverpoolu.

-Xabi, mój druhu! – zawołał bramkarz, jak zwykle uśmiechnięty od ucha do ucha – No jak tam te sądowe potyczki?

-Wygrane, Jontxu jest cały mój, przynajmniej przez kilka miesięcy.

-Gratuluję! A co w takim razie z Afryką? Zabierasz go ze sobą?

Piłkarze, rozmawiając, wspięli się po schodach i znaleźli w wielkim holu, z którego korytarz poprowadził ich do głównej Sali. Szybko pojawili się przy nich kelnerzy i wręczyli po kieliszku szampana, a mijani po drodze koledzy z drużyny i działacze witali skinieniem głów lub głośnymi pozdrowieniami.

-Zatrudniłem opiekunkę, która zaopiekuje się nim podczas meczy i treningów, będą mieszkać w tym samym hotelu, co my. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik.

-No tak, po co ja się pytam, przecież Twój perfekcjonizm jest znany szerokiej publiczności.

Xabi uśmiechnął się pod nosem, po czym przeprosił przyjaciela i opuścił go, by odszukać w tłumie osobę, z którą bardzo chciał porozmawiać i podziękować jej za wszystko, co dla niego zrobiła. Rozglądał się uważnie, jednak nigdzie nie mógł odnaleźć Allegry, mimo iż z daleka zauważył jej ojca, a swojego trenera. Jednym łykiem opróżnił kieliszek z szampanem i zapragnął kolejnego, podszedł więc do stojącej nieopodal brunetki, ubranej w białą koszulę z kołnierzykiem, którą uznał za kelnerkę.

-Dziękuję bardzo – powiedział, oddając jej pusty kieliszek – Byłbyś tak miła i przyniosła mi kolejny?

Sposób, w jaki na niego spojrzała, nie mógł być zaliczony do najmilszych, jednak zdziwił się, gdy zapytała:

-Słucham? Dlaczego miałabym Ci go przynieść?

Był zaskoczony jej poufałością, przyzwyczajony do tego, że obsługa takich imprez zazwyczaj miło się do niego uśmiecha i ewentualnie czasem prosi o autograf. I bynajmniej nie było to objawem pychy z jego strony, a wynikało po prostu z lat doświadczenia.

-Ponieważ Ci za to płacą? – odpowiedział pytaniem na pytanie, najmilej jak potrafił, nie umiał jednak ukryć lekkiej irytacji, w jaką wprawiła go dziewczyna.

Brunetka zrobiła wielkie oczy i prychnęła oburzona, najpewniej chciała już coś odpysknąć, ale przerwała jej Allegra, która pojawiła się nagle obok, jakby wyrosła spod ziemi.

-Lola, Xabi! Widzę, że już się poznaliście. – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

Piłkarz zaniemówił z wrażenia, przejęty pomyłką, jaką właśnie popełnił. Tyle słyszał o tej całej Loli, był jej ciekawy i obiecał Allegrze, że dziś wieczorem koniecznie się z nią zapozna. Nie miał jednak pojęcia, że w takich okolicznościach.

-Owszem, Twój piłkarz zaprezentował się z najlepszej strony – stwierdziła Lola słodkim głosem i uśmiechnęła się lekko, jednak jej stalowe oczy błysnęły niebezpiecznie, a Alonso doskonale wyczuł ironię.

Dopiero teraz przyjrzał się lepiej dziewczynie, rzeczywiście nie wyglądała jak kelnerki obsługujące galę, ale także nie umywała się do Allegry, ubranej w obcisłą niebieską sukienkę, idealnie podkreślającą jej zgrabną figurę.

-Wyglądasz przepięknie – powiedział do przyjaciółki, ignorując wypowiedź jej bratanicy, po czym przywitał się z panną Del Bosque całusem w policzek.

Ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, że Allegra pachniała dzisiaj jakoś inaczej, wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle, a rumieniec, który wykwitł na jej policzku po komplemencie usłyszanym przed chwilą, tylko dodał jej uroku.

-To ja nie będę Wam już przeszkadzać – oznajmiła nagle Lola i uśmiechnęła się do Allegry – Miło było poznać – dodała i obdarzyła Xabiego chłodnym spojrzeniem, a potem czym prędzej odeszła by porozmawiać z dziadkiem.

-Nie przepada za takimi galami – oznajmiła Allegra szeptem, patrząc za oddalającą się dziewczyną.

-Ja też nie. Jestem tu głównie dlatego, żeby podziękować Ci osobiście za to, co dla mnie zrobiłaś. Gdyby nie ty, nie wygrałbym tej sprawy, jestem Ci dozgonnie wdzięczny.

-Nie przesadzaj, każdy by tak zrobił na moim miejscu. Przyjaciele są po to, żeby się wspierać.

-Być może, ale naprawdę mam u Ciebie dług. Chodź, usiądźmy i będziemy się mogli za to napić.

Oboje uśmiechnęli się do siebie, a Xabi pomyślał, że w słowach Allegry rzeczywiście coś jest. Jednak którzy przyjaciele w drodze do stołu trzymają się za ręce i tajemniczo milczą? Piłkarz wyczuwał pod skórą, że jego relacja z panną Del Bosque zmieniła właśnie kurs i o dziwo wcale nie był z tego faktu niezadowolony.

***

Gala ciągnęła się dla Loli niemiłosiernie długo, potęgował to fakt, że wszyscy dookoła znali się i pozdrawiali, prowadzili głośne rozmowy, wznosili toasty i żartowali razem, a panna Falcones jak zwykle nie raczyła odezwać się do nikogo. No dobra, prawie do nikogo, nie licząc kolacji, zjedzonej przy stoliku z Vincentem i Valerią, a także jakimiś działaczami, podczas której wymieniła kilka uprzejmych uwag z ludźmi trzy razy od niej starszymi. Miała za sobą także krótką pogawędkę z Javierem, którego dawno nie widziała, jednak on szybko dołączył do swojej narzeczonej i przyjaciół – Puyola, Pique i Fabregasa, którzy okupowali jeden ze stolików w rogu i zdawali się świetnie bawić. Chciał oczywiście, żeby Lola dołączyła do niego, jednak ona grzecznie wymówiła się, twierdząc, że musi zaczerpnąć świeżego powietrza. Chcąc nie chcąc, udała się więc na taras, jednak szybko zorientowała się, że jest tam zbyt dużo ludzi, by zaryzykować pojawienie się. Ze zrezygnowaną miną wyszła przed budynek i spojrzała w niebo, pięknie upstrzone gwiazdami. Powolnym krokiem ruszyła wzdłuż żwirowej alejki, gratulując sobie  w duchu, że nie założyła dziś szpilek, inaczej spacer tędy nie byłby taki prosty.

Może gdybym je miała, nie zostałabym uznana za kelnerkę?

Była wściekła na Xabiego Alonso, choć rzeczywiście jej ubiór niekoniecznie pasował na taką galę. I zapewne wybaczyłaby mu jego dumę, gdyby tylko nie uraził jej własnej. Od dawna czuła, że nie zaprzyjaźni się z tym człowiekiem, a pierwsze wrażenie, jakie po sobie zostawił wcale nie zapowiadało, że zmieni zdanie.

Spacerując w blasku księżyca, zauważyła poruszenie tuż za przyciętą z żywopłotu figurą lwa. Wrodzona ciekawość kazała Loli podejść bliżej, więc po chwili jej oczom ukazał się kolejny piłkarz, którego dziś przedstawiał jej dziadek. Iker Casillas we własnej osobie, ubrany w czarny garnitur i bordowy krawat, opierał się nonszalancko o żywopłot i wyraźnie usiłował coś ukryć za plecami. Na jej widok uśmiechnął się niepewnie.

-Ładnie to tak popalać w krzakach? – zapytała Lola z rozbrajającym uśmiechem na twarzy, bowiem jego nieco przerażona mina zdecydowanie ją śmieszyła.

-To nie jest tak, że nam nie wolno, po prostu… – zaczął bramkarz nieco nieskładnie, nie wiedząc, jakiej reakcji może się spodziewać po czarnowłosej.

-Po prostu lepiej się z tym nie obnosić – dokończyła za niego – Spokojnie nie wydam Cię. Jeśli mnie poczęstujesz.

Na widok jego zszokowanej miny ponownie musiała się  uśmiechnąć, lecz po chwili przyjęła od niego papierosa i zaciągnęła się nim jak profesjonalistka. Zerknęła na Ikera kątem oka, jednak on wciąż nie wydawał się być co do niej przekonany. Lola westchnęła więc ciężko i oznajmiła:

-Jesteś dorosłym facetem, a zachowujesz się tak, jakbyś pierwszy raz rozmawiał z kobietą. Wyluzuj trochę.

-Nie z kobietą – oburzył się piłkarz – Z wnuczką trenera, to jest co innego.

-Przecież nie jestem konfidentem – zapewniła go, ale w tym momencie spostrzegła, że to nie o to mu chodzi.

Uśmiech zszedł z jej twarzy i ponownie musiała zaciągnąć się papierosem.

-Kto Ci powiedział? – zapytała prosto z mostu, a on na szczęście nie próbował nawet robić zdziwionej miny.

-Xabi, jemu pewnie Allegra. Trener o tym nie mówił – przyznał szczerze.

Świetnie, kolejny minus, panie Alonso.

-Pewnie, kto by chciał opowiadać o tym, jak jego wnuczka chodziła na terapię psychiatryczną, która okazała się kompletną klapą. Nie przejmuj się, nie jestem szalona – strzepnęła papierosa i uśmiechnęła się lekko – I nigdy nie miałam na sobie kaftana.

W tym momencie Iker po prostu musiał się roześmiać i obojgu jakby ulżyło, gdy wreszcie to zrobił. Stali teraz obok siebie, schowani za żywopłotem i dopalali papierosy.

-Nie podejrzewałem, że jesteś szalona – zaczął bramkarz, próbując wytłumaczyć swoje wcześniejsze zachowanie – Po prostu bardzo przypominasz moją dawną przyjaciółkę, musiałem się przyzwyczaić.

-A co, ona też miała nierówno pod sufitem?

-Popełniła samobójstwo parę lat temu.

-Roztaczasz przede mną optymistyczne perspektywy.

Chociaż Lolę nieco zmroziło szczere wyznanie Ikera, wiedziała, że sto razy bardziej podniesie go na duchu taki żart, niż kolejne wyrazy współczucia. I nie myliła się, mężczyzna uśmiechnął się szeroko, po czym wyrzucił papierosa na ziemię i przydepnął go butem.

-No proszę, taki dajesz przykład, kapitanie? – oburzyła się żartobliwie panna Falcones, po czym zrobiła dokładnie to samo.

Oboje zeszli z trawnika i po chwili znaleźli się na ścieżce, prowadzącej do budynku. Spacerując, zaczęli rozmawiać o zupełnych błahostkach, jednak dogadywali się świetnie i wydawać by się mogło, że znają się od lat. Żartowali i zaśmiewali się w głos, co zwróciło uwagę kilku osób, stojących na zewnątrz.

-Patrz, obgadują nas – powiedziała konspiracyjnym szeptem Lola, nachylając się w stronę Ikera.

-Pewnie twierdzą, ze romansujemy. Moja dziewczyna będzie wściekła, jak się dowie – zażartował bramkarz.

-Dziewczyna? Ty lepiej weź pod uwagę mojego dziadka, jak nic wywali Cię z drużyny, jeśli złamiesz mi serce!

Ponownie zanieśli się głośnym śmiechem, po czym zgodnym krokiem weszli po schodach i znaleźli się w budynku. Ostatnią część ich rozmowy obserwował z okna nie kto inny, jak sam Vincente Del Bosque. Uśmiechając się pod nosem, pogratulował sobie wspaniałej decyzji, którą podjął chwilę temu, po uzgodnieniu z Valerią i zaufanymi działaczami reprezentacji. Wiedział, że nadszedł odpowiedni moment, by poinformować o niej Lolę, w końcu widać było, że złapała z Ikerem wspólny język. I w RPA znajomość z nim na pewno podniesie ją na duchu. Tak, Vincente właśnie zadecydował o tym, że cała jego rodzina wybierze się w tym roku na mundial do Afryki. I chwili obecnej już wiedział, że nie usłyszy nawet słowa sprzeciwu.

***

Lola wróciła do domu zdecydowanie później, niż zamierzała. Duża w tym była zasługa Ikera, z którym spędziła znaczną część gali, a także jego dziewczyny, Sary, która pojawiła się w połowie i początkowo była zazdrosna o Lolę, jednak szybko przekonała się, że ze strony brunetki nic nie zagraża jej związkowi z Casillasem. Wiadomość dziadka także, nie wiedzieć czemu, wprawiła ją w dobry humor. Wyjazd do RPA był ostatnim, czego potrzebowałaby dziś rano, ale teraz cieszyła się z niego jak dziecko.

Stojąc na korytarzu,  przed wejściem do domu i szukając w torebce kluczy, Lola usłyszała hałas dochodzący z mieszkania. Przystanęła na chwilę, nasłuchując, jednak do jej uszu nie dotarły ponownie żadne dziwne dźwięki, przekręciła więc klucz i po omacku zapaliła światło.

Gdy tylko trzasnęły za nią drzwi, rozległ się krótki pisk, a po chwili zza kanapy w salonie wyłoniła się zaczerwieniona Allegra, mająca na sobie jedynie bieliznę. Lola zastygła w bezruchu i zamrugała szybko oczami, a całości obrazka dopełnił Xabi Alonso, wynurzający głowę zza tej samej kanapy. Panna Falcones mogła się założyć, że on także nie ma na sobie prawie nic, a potwierdzenie tych słów, czyli jego biała koszula i garnitur, leżały beztrosko na jednym z foteli.

-Przepraszam!  - krzyknęła brunetka i natychmiast wycofała się na klatkę, zamykając szybko drzwi do mieszkania.

Oparła się o ścianę, próbując powstrzymać śmiech, bowiem zakłopotanie Allegry i jej „przyjaciela” wydało dziewczynie się naprawdę zabawne. Pokręciła głową i skierowała się w kierunku schodów, przy okazji wyjmując telefon z torebki. Dziś prześpi się u dziadka, a przy okazji napisze Ikerowi, czego była świadkiem dosłownie przed chwilą. Z uśmiechem na ustach pokonywała kolejne stopnie klatki schodowej, a gdy wyszła przed blok udało jej się skończyć pisanie ostatniego smsa. Rozejrzała się szybko i zauważyła jadącą taksówkę, do której zamachała, by po chwili zająć miejsce na tylnym siedzeniu. Podała kierowcy adres i oparła głowę o szybę. To był zdecydowanie jej najbardziej udany dzień w Hiszpanii.

***

Okej, trzeba przyznać, że się naczekaliście, ale muszę to zwalić na szał przedświątecznej gorączki i świątecznego obżarstwa. Więc jestem usprawiedliwiona? ;)
Dziękuję za sprawdzenie błędów, Gaba, ten rozdział jest dla Ciebie!
Jak zwykle, soundtrack do rozdziału możecie znaleźć tutaj, a dodatkowo, jako, że jestem wzrokowcem, nie mogłam sobie odmówić wizualizacji ciuchów dziewczyn z gali, tak więc tutaj Lola, a tu Allegra.
Dziękuję Wam bardzo, za wszystkie komentarze pod prologiem, jesteście kochane, nawet nie wiecie ile radochy sprawia mi czytanie tych pozytywnych opinii. Ale krytykę też zniosę, spokojnie, dlatego czekam wiernie na Wasze opinie o tym rozdziale.
A o nowościach u Was informujcie mnie tutaj. Z góry dzięki!

Korzystając z okazji, chciałam złożyć Wam noworoczne życzenia, żeby rok 2013 był sto razy lepszy niż 2013, dużo, dużo radości, miłości, zdrowia i kasy, żeby wszystkie postanowienia udało się zrealizować i żeby spełniły się wszystkie Wasze marzenia! 

Szczęśliwego Nowego Roku! :*